Opis dojścia

Jaskinia zlokalizowana jest w Wąwozie Jamki (południowe zbocze). Jest nieudostępniona do zwiedzania.

Opis jaskini

Do wewnątrz prowadzą dwa otwory położone u podnóża skałek. Trzeci, niedostępny otwór znajduje się w skałkach (10 metrowy komin). Głównym otworem jest prawy. Lewy, położony 10 metrów obok i nieco wyżej, oddzielony jest od stoku niewielkim, łatwym do pokonania progiem skalnym. Oba wejścia łączy korytarz, przy zachodnim otworze bardzo ciasny. Na skrzyżowaniu tego korytarza i ciągu prowadzącego w głąb powstało rozszerzenie, przechodzące ku górze we wspomniany już, otwarty na powierzchnię komin.

W głąb jaskini biegnie opadający w dół korytarz, doprowadzający do kopulastej sali, o dnie wyraźnie obniżonym wskutek wybrania namuliska. Dalszy ciąg jaskini prowadzi w kierunku SW. Korytarz biegnie początkowo ok. 40 metrów prosto, jest on szeroki na 2-4 m., przy wysokości 3-5 m. W stropie zaznacza się wyraźna szczelina. Dalej korytarz kilkakrotnie zmienia kierunek: jego szerokość pozostaje taka sama, ale wysokość jest znacznie mniejsza. Na końcu przechodzi on w ciasną szczelinę, możliwą do pokonania na przestrzeni kilku metrów. Kręty odcinek korytarza w wielu miejscach przecinają szczeliny, które uległy poszerzeniu, tworząc głębokie wcięcia w stropie i ścianach. Dzięki stosunkowo dużemu zagęszczeniu tych szczelin powstała w wielu miejscach charakterystyczna rzeźba stropu.

Ściany korytarzy w większości pokryte są polewą naciekową z niewielkimi żebrami i stalaktytami. Również i dno miejscami pokrywa polewa, na której powstały niewysokie stalagmity o średnicy do 30 cm.

Namulisko jaskini jest gliniaste, w głębi z otoczakami. W części przyotworowej, głównie w sali, wyeksploatowane. W końcowych partiach dno nosi ślady płytkich wykopów niewiadomego pochodzenia.

Historia eksploracji

Jaskinia znana jest od dawna. Pierwsza wzmianka o jaskini pochodzi z roku 1853.

Bibliografia

Szelerewicz M, Górny A., "Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej",1986